De wereld is gek geworden, dat weet je al heel lang. Het is het soort waarheid dat zijn bestaansrecht steeds opnieuw wil bewijzen en daar steeds overtuigender in slaagt. Je slaat de meeste uitzendingen van het Journaal over maar dat volstaat niet meer om de angst uit je systeem te houden. Decennia geleden, bij het opvoeden van je kinderen, bij het moeten aanzien van hun kwetsbaarheid, hielp het om de bekendste dichtregel van Lucebert dagelijks door je gedachten te laten gaan. Je hersenen betastten de woorden zoals de vingers van Boeddhisten de kralen van hun gebedsnoeren beroeren. Alles van waarde is weerloos. Het toelaten van de betekenis van die woorden was een daad van overgave. En de magische gedachte was dat je in ruil daarvoor hun bescherming afsmeekte. Maar de tijd heeft je een generatie opgeschoven. En als je dit kind onder je hoede hebt, is het onverdraaglijk om de haartjes in haar nek te zien opkrullen, de kuiltjes bovenop haar handje te zien indeuken als ze haar vingers naar je uitstrekt. Haar kwetsbaarheid heeft een verwoestende werking op je. Hoe heb je het zo gemakkelijk kunnen opvatten vroeger. Hoe heb je kunnen denken dat je je kinderen kon beschermen door zoiets stompzinnigs als een dichtregel. Het kwaad waart rond. Het gevaar is overal.
Haar voetje zoekt de eerste trede, je hand ondersteunt haar beweging. Met haar komst is alles aan het bestaan weerloos geworden. Alles.