In gesprek met … Marlene Bakker
De eerste twee anderhalvemeterwandelingen van de tot ‘In gesprek met ..’ gedoopte rubriek maakte ik met Marten Imelman en Frouke van Laar. Onze gesprekken lees je hieronder terug. Tijdens de derde wandeling spreek ik met de Groninger singer-songwriter Marlene Bakker. Haar hond Stroom wandelt mee.
Op 1 maart – vóór de lockdown – speelde Marlene haar eerste concert van haar theatertour in Theater de Winsinghhof in Roden. Aangezien ik in opdracht van het theater regelmatig een portret maak van de optredende artiesten leerde ik die avond Marlene kennen. Zij gaf aan dat met haar band de theaters bespelen haar liefste bezigheid is. Ons ontspannen contact en mijn interesse voor haar Groningstalige liedjes maakten dat ik haar uitnodigde om al wandelend verder in gesprek te gaan. Marlene reageerde enthousiast en daarmee was de afspraak gemaakt. Aangaande de locatie gingen mijn gedachten vanzelfsprekend naar Groningen maar ik wilde niet per se bij de Martinitoren uitkomen. Wie muziek en wandelen wil combineren is beter af in het Noorderplantsoen.
Blauwe lucht, zacht weer. We lopen en Marlene vertelt.
‘Ik schrijf en zing Groningstalige liedjes. Ik groeide op in Groningen maar mijn ouders hebben altijd Nederlands gesproken tegen ons. De eerste nummers die ik op mijn veertiende schreef waren Engelstalig. Na mijn opleiding op de Rockacademie in Tilburg keerde ik terug naar mijn geboortegrond en begon mijn Groningstalige avontuur. Om de taal goed weer te geven volgde ik taallessen Gronings.’
We steken de Kerklaan over en hond Stroom wordt even tegengehouden om niet zomaar de straat op te vliegen.
Langzamerhand verzamelde Marlene musici om zich heen die bij haar passen.
‘Het is belangrijk dat mensen aanvoelen wat de bedoeling is van mijn muziek.’
Haar nummers ontstaan achter de piano en soms ook in de auto.
‘Een lied dat onstaat in de auto moet ik wel direct opschrijven, anders ben ik het meteen weer kwijt.’
Als de basis er ligt, werkt ze een liedje aan de keukentafel verder uit met de gitarist. Het nieuwe materiaal wordt vervolgens met alle leden van de band gezamenlijk vervolmaakt.
‘Op een zeker moment was er ineens het besef dat er genoeg materiaal was voor een CD.’
Het werd Raif – haar eerste CD in het Gronings.
We genieten van de wandeling. Marlene geeft aan dat ze hoopt dat onder druk van de virusmaatregelen, mensen wat meer oog zullen krijgen voor de prachtige natuur die ons omringt. Ten tijde van het maken van onze wandelafspraak vertelde Marlene dat ze zich niet tot het schrijven van nieuwe nummers kon zetten. Vlak voor het beëindigen van ons gesprek geeft ze aan dat ze inmiddels weer aan nieuw materiaal werkt.
En dan komt de verzuchting die velen zullen herkennen, ieder voor zich met een eigen invulling: ‘Wat verheug ik me er op om weer met mijn band in een theater te spelen, ik kan amper wachten …!’