Geboren worden, jong zijn, opgroeien. Leven. Volwassen taken het hoofd bieden, iemand zijn, bestaan binnen de context van je gezin, je collega’s, vrienden, verenigingen. Als vanzelf je rol vervullen. Je viert successen, je lijdt verliezen en altijd zijn er vrienden, familieleden, collega’s om je emoties mee te delen. Om je verhalen, naarmate je ze vaker hebt verteld, smeuïger te maken, indringende gebeurtenissen aan te dikken of af te zwakken. En dan ineens, bijna ongemerkt, ben je oud. Oud. Je ziet het in de ogen van anderen. Ineens wordt er over je hoofd heen gepraat, je mening telt niet meer, je bent een voorwerp geworden waar men – in het beste geval – voorzichtig mee omgaat. Maar je hoofd en hart zitten vol verhalen, ervaringen, geschiedenissen, markante gebeurtenissen. Kennis. Wijsheid. En de mensen uit jouw tijd, met wie je deze geschiedenis deelt, verdwijnen een voor een. Een nieuw soort eenzaamheid doet zijn intrede. Een oude vriend die je nog rest, neemt je zo nu en dan mee naar buiten. Zonder te spreken, kijken jullie over het gladgestreken water, als stille bondgenoten. In dit zwijgen ligt een schat verborgen, heel even voel je weer de werkelijkheid van je lange bestaan. Je hebt geleefd, het is niet onopgemerkt gebleven.