Zo vreemd, altijd als je hier je fiets staat te zoeken denk je er aan.1963, de Steve Allen Show. Je vader heeft het er al je hele leven over en steeds opnieuw wil hij dat je meekijkt naar het schokkerige zwartwit filmpje waarin Frank Zappa met een strijkstok een fiets tot muziekinstrument maakt. De presentator benadert de jonge kunstenaar met ironie, hij blijft met welgekozen woorden op afstand van het experiment en hoe ouder je wordt hoe meer je begint te begrijpen waarom je vader je deelgenoot wil maken van dit moment in de geschiedenis. Want hoewel nerveus, geeft Zappa geen krimp. Hij vertelt met overtuiging over de nieuwe muziekgeluiden die je met een fiets kunt maken. En terwijl de presentator spottend een kakelende kip imiteert, gaat Zappa door zijn knieën en beroert met zijn strijkstok de spaken. Het publiek is op de hand van de presentator en lacht uitbundig. Toen je jonger was keek je er met samengeknepen knieën van ongemak naar en je vroeg je af waarom deze man dit zichzelf aandeed. Waarom je vader het zichzelf aandeed, ook. Steeds opnieuw dit domme filmpje bekijken, met jou naast zich. Wist hij dat je hem er zo nu en dan om verachtte?
Je denkt je fiets te zien. In werkelijkheid zie je de waarheid achter de waarheid. Je vader deed al die jaren hetzelfde als Zappa. Zich kwetsbaar maken, jouw verachting incasseren, net zo lang tot je het begreep. Je hand zoekt je telefoon. Je belt je vader. ‘Vanavond samen Zappa kijken, pap?’