Je voelde vanochtend de opwinding, tijdens het ontbijt en vooral erna toen hij aandachtig zijn spullen bij elkaar legde. Hoe stiller hij wordt, hoe spannender hij het vindt. ‘Het weer werkt niet mee.’ Echt een opmerking van je moeder. Alsof hij zich laat verslaan door de wind of de regen. Hij is sterk, gelooft in zichzelf. Zo wil jij ook worden. Blijven lopen, onverstoorbaar, je blik gericht op de finish. Je vader zegt dat je de finish achter je ogen moet zien, juist als je dat in het echt nog niet kunt. Je moet je voorstellen hoe je je zult voelen als je er doorheen gaat. Winnen van jezelf. Doen wat je je had voorgenomen. Zo eenvoudig is geluk.
Je moeder heeft het niet bij woorden gelaten. Ze fietst met hem mee, luistert naar zijn zwijgende ademhaling, het ritmische geluid van zijn voeten. In de verte zien je ouders eruit als een team. Ze zijn er bijna, want jij staat bij de finish.
Met je paraplu.