Rotterdam Centraal. Vijf mensen wachten op een trein. Nietig, uit verhouding met de grootstedelijke architectuur die hen omringt. Hun lichaamstaal is vrijwel identiek, toch ogen ze niet als een groep. Vijf individuen, op weg naar een volgende halte in hun leven. Ze zijn even stilgezet door de tijd, bevinden zich in het vacuüm van een kortdurend niets. Het verstrijken van de tijd is een absoluut gegeven, tegelijkertijd is het een zeer particuliere beleving. Sommigen zijn in gedachten al op hun plaats van bestemming aangekomen, anderen zijn met hun hoofd nog bij het vertrek van zo-even. Maar weinig mensen vertoeven in het heden. Het vraagt oefening om wachten te kunnen ervaren als een prettig rustmoment, een tijdspanne om in te leunen. De dame op het bankje met de handtas op haar schoot straalt de meeste rust uit. Haar houding heeft iets sacraals, haar wachten lijkt op bidden. De persoon naast haar, ongetwijfeld haar man, lijkt zich door zijn open houding met haar wachten te verenigen. Voor deze twee mensen komt de trein hoe dan ook op tijd.