Misschien oordeelt de passant die het tafereel aanschouwt in stilte over een stuitend niet-weten. Of over vermeende onverschilligheid. Nog net iets erger. Onverschilligheid is een bewuste daad, die zich richt tegen compassie, tegen liefde. Niet snel zal worden bedacht dat er sprake zou kunnen zijn van een zelfgekozen manier van herdenken, domweg omdat het plaatje zich daar niet toe leent. Omdat onze normen ons vertellen dat herdenken om protocol vraagt. En daar hoort een voorgeschreven lichaamstaal bij. Herdenken gaat over het betuigen van respect. Over aandacht besteden aan grote moed en nog groter leed dat we een eerbare plek willen geven. De tijd heelt alle wonden, wordt gezegd, maar dat is niet waar. Monumenten zijn er om wonden open te houden, om verschrikkingen niet weg te laten zakken in vergetelheid. Om liefde niet te laten verworden tot onverschilligheid.