De deur van de Sint Catharinakerk staat open. Iedereen mag er binnengaan voor een moment van verstilling, een innerlijke dialoog. Niemand uitgesloten. Toen je nog beter ter been was, stapte je regelmatig over de drempel. Tegenwoordig volstaat het om even je ogen te sluiten als je langs de kerk schuifelt. Het gevoel van rust komt meteen over je. Training is alles. De vrouw voor je heeft een ander geloof, een andere kerk, vermoed je. Ze heeft je ingehaald. Ze loopt sneller dan jij, iedereen loopt sneller dan jij. Je hoopt dat zij het ook kent, dat gevoel van innerlijke kalmte. Daarvoor moet zij misschien langs een ander gebouw lopen, en met een andere God praten. Het is jammer dat iedereen je zo voorbij davert. Hoe ouder je wordt, hoe minder zichtbaar je bent. Je zou even met haar willen oplopen om te horen wat zich aan gedachten en gevoelens in haar hoofd en hart afspelen. Maar zo gaat dat niet. De mensen zijn voorbijvarende schepen geworden, denk je. Containers, volgeladen met meningen en ideeën die we niet meer toetsen aan elkaars werkelijkheden. In gedachten groet je de vrouw en haar onbekende leven en je beseft hoe jouw bestaan zich heeft teruggetrokken tot diep in jezelf. Alles is innerlijke dialoog geworden. De kerk en de mensen staan feitelijk buiten je, maar in wezen heb je alles in je opgenomen. Oud worden is een mooi proces, voor wie de zwaarte van het bestaan kan dragen.